Język włoski należy do grupy języków romańskich, a duży wpływ na jego kształtowanie miała łacina. Szacuje się, ze współcześnie posługuje się nim ponad 85 milionów ludzi, czyli znacznie więcej niż wynosi populacja Włoch. Język ten ma status języka urzędowego nie tylko w „swoim” kraju, ale też w Watykanie, San Marino, czy na południu Szwajcarii, w której mówi się aż w czterech językach. Po włosku porozumieć można się też na Malcie, w Grecji oraz w Etiopii lub Libii, które niegdyś były włoskimi koloniami.
Śródziemnomorski klimat, wyśmienita kuchnia i fascynująca historia – to tylko kilka przykładów rzeczy, za które kochamy Włochy. Kuchnia włoska ceniona jest na całym świecie, w końcu to właśnie Włochom zawdzięczamy chociażby pizzę. Jednakże Włochy to nie tylko słynne potrawy, ale też niesamowite miejsca, przypominające o czasach, gdy Półwysep Apeniński stanowił serce Imperium Rzymskiego oraz przywodzące na myśl okres, gdy w najlepsze rozkwitał włoski renesans. Wśród nich nie sposób nie wymienić monumentalnych budowli, z których słyną Rzym, Florencja, czy Wenecja. Nie można też zapomnieć o uroczych włoskich miasteczkach o charakterystycznej śródziemnomorskiej zabudowie. Włochy jednak nie byłyby Włochami, gdyby nie jedyny w swoim rodzaju, melodyjny włoski język…
Warto wspomnieć, że Włochy, jakie znamy dziś powstały dopiero w XIX wieku, a przed zjednoczeniem na Półwysep Apeniński składał się szereg mniejszych królestw i księstw. Powodem tego było współistnienie wielu dialektów, z których ostatecznie przewagę zyskał dialekt toskański ze względu na dynamiczny rozwój gospodarczy i kulturowy miast Toskanii. W ten sposób na przełomie XIII i XIV wieku powstała standardowa forma języka włoskiego, do której propagowania przyczynili się też wielcy włoscy poeci, tacy jak Dante Alighieri, czy Francesco Petrarka.
Osoby niezaznajomione z włoskim najczęściej zwracają uwagę na charakterystycznych akcent. W przypadku języka włoskiego nazywamy go tonicznym, czyli takim, który jest obecny w każdym słowie. W związku z tym we większości przypadków Włosi akcentują wyrazy na przedostatnią sylabę. Jeżeli chodzi natomiast o zapis, ciekawym aspektem tego języka jest brak liter takich jak j, k, w, x oraz y w wyrazach rodzimych. Litery te występują jedynie w zapisie zapożyczeń z języków obcych. Zadziwiający może być też fakt, że prawie wszystkie włoskie wyrazy kończą się samogłoską a, e, i, o lub u.
Nie każdy zdaje sobie z roli języka włoskiego w sztuce, a konkretnie z tego, że często nazywany jest on językiem muzyki klasycznej. Osoby, które interesują się tym gatunkiem muzyki z pewnością wiedzą, że do określania tempa oraz charakteru utworu wykorzystuje się terminy pochodzenia włoskiego, np. adagio oznaczające „wolno”, andante – „krocząc” lub presto, które oznacza „spiesznie”.
Stąd mamy – Allegro!
W internecie funkcjonują różne nieraz zabawne, porównania Włoch i Włochów do reszty Europy, ukazujące ogromną różnicę kulturową – choćby w piciu kawy po włosku (co osoba, to inna kawa) i po niemiecku czy holendersku. Oto kadr z włoskiego (!) filmu autorstwa Bruno Bozetto, karykaturalnie pokazującego włoskie zwyczaje na drogach,, podejście do uprawiania sportu i inne zagadnienia kulturowe:
Z Italii językowo blisko mamy do: Francji – język francuski jest również językiem romańskim.